Het was in de zomervakantie van 1997. Het plan was om een 10 daagse trip te maken naar St German Wallis in Zwitserland.
St German ligt in het Rhône dal in de buurt van Visp en Raron. We waren met ons tweeën mijn vrouw en ik.
Onze zoon en dochter hadden hun eigen vakantie bestemmingen. Dus de auto ingepakt en op naar St German zo’n 825 km. Normaal is dat best te doen in één dag. We zijn al sinds eind jaren tachtig meermaals in St Germain geweest, de Fewo (Ferienwohnung = vakantiewoning) van de familie Gâsser is onze thuisbasis. We waren daar niet alleen, onze zwager en schoonzus de familie Beumer, Gerhard †, Ria en zoon Thomas waren er al. Deze hebben zogezegd de weg geplaveid naar St German want die
komen hier al sinds begin jaren tachtig!. Kortom een gezellig boel, overdag, wandelen, picknicken op o.a. de Moosalp (uitzicht punt “Stand”). Van hieruit heb je prachtige uitzichten op het Saastal, Mattertal, (Matterhorn) en kun je genieten van de mooie natuur!
S’ avonds na het eten maakte ik nog wel eens een wandeling door het dorpje, en daarbij een beetje stiekem kijken in een Scheune (hooischuurtje) of er nog wat verstopt is. (het is daar net als bij ons, wat men niet wil missen wordt verstopt!)
Maar ik kon niet wat ontdekken wat mij interesseerde. Na een paar dagen maakte ik weer een avondwandeling en zag ik in een Gärten (Tuin) onder een kersenboom, achter een woning, een Kreidler RS staan! Bij de woning aangebeld, maar geen gehoor, niemand aanwezig, de buren konden mij ook niet verder helpen. Ik kon het plaatje maar niet van mijn netvlies krijgen,
ik zei tegen mijn vrouw, we moeten het morgen maar even weer proberen om contact te krijgen.
Na meerdere pogingen om contact te krijgen was het steeds: niemand thuis!, Ik heb ook nog geïnformeerd in het dorp of iemand mij verder kon helpen, met de bewoners van dat adres, maar niemand wist wat.
Omdat het einde naderde van onze vakantie, werd de auto alvast ingepakt voor de terugreis de andere dag.
Ik zei tegen mijn vrouw s‘ avonds, ik ga nog even kijken bij die bewuste plek. Mijn vrouw schudde met haar hoofd, hoe dacht je dat ,,ding,, mee te kunnen nemen? (de auto zat behoorlijk vol)Je neemt altijd teveel mee op reis zoals kleding, proviand etc.
Je kunt wel makkelijk een maand weg blijven maar dat moet dan wel weer mee terug op de terugreis. Nog even langs het huis en warempel er brandde licht! Aangebeld en er werd opengedaan door een man (zo'n type die je niet graag uitnodigt op de visite).
Ik zeg tegen hem: Sie haben im Garten ein Kreidler stehen, wollte sie dem verkaufen?
Er sagte was wollen sie mit dem alter Rost? Ik zei hem: nur für ersatzteile! Er sagte: nim toch mit der alte Rost!
Ik stond bijna aan de grond genageld, dat was een buitenkans! Gauw bij de plaatselijke wijnboer een doos wijn gekocht en
meegenomen voor die man. Toen heb ik Gerhard en Thomas ingeseind en gevraagd om te helpen met het transport, we moesten van uit de tuin, trappen omhoog naar de weg Toen we bij de Fewo aankwamen, zij mijn vrouw: en nu? Ik zei geen probleem (soms moet je een beetje bluffen) We pakken de zaken weer uit de auto, de achterbank plat, het voorwiel eruit gehaald en toen de Kreidler plat in de auto gelegd, en de bagage weer tussen en bovenop gelegd, het kon precies. Dit keer kwam het er niet van om rustig te genieten van de afscheidsborrel van onze gastheer en vrouw van de Fewo.
Maar niet om getreurd, wat in de auto zat was mij op dat moment meer waard dan de afscheidsborrel.
De volgende morgen hebben we afscheid genomen van de Fam. Gâsser.
(we zijn daar later vele malen weer naar toe geweest). Toen met autotrein Goppenstein - Kandersteg en daarna over de autobaan, Bern, Bazel, Karlsruhe, Köln, Bocholt en dan het laatste stuk naar onze woonplaats Rietmolen.
Bij Kandersteg zei mijn vrouw het stinkt hier naar benzine, ik zei dat komt door die tunnels hier. (daarvoor hadden we daar bij andere reizen nooit wat van gemerkt). Ik was vergeten het laatste restje benzine uit de tank te halen dus we moesten het maar
met de stank doen. Voor de rest hebben we geen problemen gehad.
Thuis aan gekomen de zaken uitgeladen, wat een vrolijker en blijer gevoel maakte, dan bij eerdere thuiskomsten als je begrijpt wat ik bedoel! Een paar dagen later heeft mijn oomzegger Thomas ,,De Technische man,, mij geholpen een ander weer rijklaar te maken klasse! Twee heer trappen en hij liep, en goed! Ongelooflijk na zoveel jaar stilstaan.
Het Zwitsers klimaat is toch anders als bij ons, heel weinig roest te bespeuren, ook de tank was gaaf!
Toen een afspraak gemaakt met de RDW voor de keuring in Almelo.
Daar deden ze een beetje moeilijk want ik had alleen maar een Ankaufnota (geregeld in St Germain).
Maar het is toch goed gekomen. Daarna heb ik met veel plezier meegedaan aan diverse oldtimerritten.
Het enige was dat de voorvork een beetje scheluw was. (De vorige eigenaar heeft schijnbaar ooit een paaltje o.i.d. geraakt.)
Verder was er niets mis mee. Enige tijd later heb ik hem verkocht aan iemand uit Den Haag. Later heb je daar enigszins spijt van!
Maar ik had nog een RS Kreidler Florett super 5 uit 1965 en een hondenkop uit 1967.
Je kunt er maar op één rijden. Toch vind ik de RS het fijnste rijden.
Al met al was het de moeite waard om deze RS mee te nemen uit Zwitserland.
Hij is toen met een bescheiden winst weggegaan. Helemaal in vergelijking met wat nu de prijzen zijn.
Maar ja, dat zal altijd wel zo blijven naarmate de Kreidlers ouder worden. (Wijzelf trouwens ook)
- Uitzicht op St Germain
- Uitzicht richting Raron
- Mattertal met op de achtergrond de Matterhorn
- Dit is niet de meegebrachte RS maar wel dezelfde
Met vriendelijke groeten: Alfons Leferink.
